ഫാസ്റ്റ് ഫുഡ്

രാവിലെ ഒരു പേക്ക് ബ്രഡും നാല് കോഴിമുട്ടയും വാങ്ങി കൊണ്ട് വന്ന് ചായ ഉണ്ടാക്കാനുള്ള ഒരുക്കത്തിലാണ്.. ബ്രഡ് ഓംലൈറ്റ് കഴിച്ചിട്ട് കാലം കുറെ ആയി..

കൊണ്ട് വന്ന ബ്രഡിന്‍റെ ഗുണനിലവാരം നോക്കാൻ ഒരു കഷണം എടുത്ത് വായിലിട്ടു. ‘ഹ്ം...തരക്കടില്ല...ഗോതിമ്പിന്‍റെ സ്വാദുണ്ട്!’

ചട്ടിയും മറ്റു അനുബന്ധ സാധനങ്ങളും തരാതരം പോലെ അണിനിരത്തി ചട്ടി അടുപ്പത്തേക്ക് കയറ്റി വെച്ചു. റേഡിയോ കേൾക്കാൻ പറ്റിയ സമയം ഇത് തന്നെ..! മൊബൈലിൽ കണക്റ്റർ വെച്ച് എഫ് എം ഓണാക്കി അന്തരീക്ഷം സംഗീത മയമാക്കി.. ഹാ, എന്തൊരു നവ്യമായ അനുഭൂതി...

അടുപ്പ് കത്തിക്കാൻ നോക്കുമ്പോൾ തീപ്പെട്ടി കാണാനില്ല..ചുറ്റും കുറെ തിരഞ്ഞു നടന്നു..ഫലം നാസ്തി.

‘പണ്ടാറടങ്ങാൻ.! അരിശം വരാൻ മറ്റെന്തെങ്കിലും വേണോ..!’

തിരുമ്പാൻ വേണ്ടി കൂട്ടിയിട്ടതിൽനിന്ന് ഒരു കുപ്പായവും ദേഹത്തിട്ട് അടുത്തുള്ള കടയിലേക്ക് കുതിച്ചു...

ഇടിവെട്ടിയവനെ പാമ്പ് കടിച്ചു എന്ന് പറഞ്ഞാൽ മതില്ലൊ, കടയിൽ ഹാജ്യാരില്ല (കട മുതലാളി)..! വിശന്ന് വയറിൽ ശൃംഗാരിമേളം നടക്കുന്നു... പക്ഷെ കാത്തിരിക്കാതെ തരമില്ല..

ഹാവു, നാലഞ്ച് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ് ചുണ്ടെത്തൊരു എരിയുന്ന സിഗരറ്റുമായി ഹാജ്യാർ ഹാജറായി..

‘കാക്കെ, ഒരു ബീഡി’

തീപ്പെട്ടിയെന്നുള്ളത് ബത്തപാടിൽ ബീഡിഎന്നായതാണ്...

‘മോനെ അപ്പം നീയും ബീഡി ബലിക്കോ? അതിശം തന്നെ! അല്ല, അപ്പജ്ജ് കമ്മ്യൂണിസ്റ്റായോ?! ഹ്ംമ്.. ന്നാ ഇഞ്ഞ് ജ്ജ് ബൈകാതെ കുടീം തൊടങ്ങിക്കോളും..!’

‘മാറിപ്പോയതാണ് ഹാജ്യാരെ., തീപ്പെട്ടീന്നാ ഉദ്ദേഷിച്ചെ.. ഇഞ്ഞ് അയിമ്മെ ബണ്ടിട്ത്ത് കൂടണ്ട..’ ഞാനെന്‍റെ നിരപരാധിത്തം വിനയപൂർവ്വം ബോധിപ്പിച്ചു.

ബീഡി വലിക്കുന്നവരെല്ലാം കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ്കാരണെന്നാണ് മൂപ്പരെ വിചാരം.. അത് കൊണ്ട് മൂപ്പര് ബീഡി വലിക്കാറില്ല.. കമ്മ്യൂണിസ്റ്റ് കാരെ മുമ്പേ കണ്ടുകൂട...ആ കടേന്ന് എന്തങ്കിലും വാങ്ങുമ്പോൾ മാത്രമാണ് അവരോട് ഒരു പിരിശം ഉണ്ടാകുന്നത്.

സിഗരറ്റിന്‍റെ പുക എന്‍റെ മുഖത്തേക്ക് പറത്തി വിട്ട് ഒരു തീപ്പെട്ടി എന്‍റെ നേരെ നീട്ടി..

ഒരു രൂപയാണ് വില. പത്ത് രൂപ കൊടുത്തു..

എടുത്തപടി മൂപ്പര് ചോദിച്ചു...’ചില്ലെറൊന്നുമില്ലെ കുട്ട്യേ അന്‍റെ കജ്ജില്?’

‘ഹില്ലാജ്യാരെ, ആകെയുള്ള പത്തുറുപ്പ്യേണ് ഇത്..!’

എന്തൊക്കെയോ മുറുമുറുത്ത് ബാക്കി കയ്യിൽ വെച്ച് തന്നു..

കിട്ടിയപാടെ അതുമായി ഞാൻ റൂമിലേക്കോടി..

കൂനിക്കൂടിയിരുന്ന് അടുപ്പ് കത്തിക്കാൻ തീപ്പെട്ടി ഉരച്ചുകൊണ്ടിരുന്നപ്പോൾ ഒരു ചോണൻ കാലിലൊരു കടി.. ദേഷ്യം പിടിച്ച് തിരിഞ്ഞ് നോക്കിയപ്പോൾ ആകെ ഒരു ഉൾക്കിടിലമുണ്ടായി...

’യാ റബ്ബെ! ബ്രഡിന്‍റെ പേക്കിൽ അതാ ഉറുമ്പുകളുടെ മഹാ സമ്മേളനം നടക്കുന്നു..!”

‘ചോണശിരോമണികൾ!! അപ്പൊ ഈ കട്ടുറുമ്പ് കട്ടുറുമ്പ് എന്ന് പറയുന്നതും ഇവ തന്നെയാവും..തെണ്ടികൾ!!’

വിശപ്പ് മൂർധന്യതയിലെത്തി നിൽക്കുന്ന എനിക്ക് പെട്ടന്ന് തലയിൽ ബൾബ് കത്തി! ഇനിയും അടുപ്പ് കത്തിക്കാൻ നിന്നാൽ ബ്രഡ് ഉറുമ്പുകൾ കൊണ്ടുപോകും എന്ന വെളിപാടുണ്ടായി..

ഉടനെ ചട്ടിയും മറ്റും തട്ടി നീക്കി ഒരു വലിയ പാത്രത്തിൽ വെള്ളം നിറച്ച് ഓടി വന്നു.. ബ്രഡ് മുഴുവനും അതിലേക്ക് ചെരിഞ്ഞ് പഞ്ചസാരയും പാലും ചേർത്ത് ഒന്നായി കൂട്ടിയിളക്കി.. അങ്ങനെ ശടപടാന്ന് ഉറുമ്പുരസായനി തയ്യാറാക്കി..

‘പഞ്ചസാരയും പാലും പുളിയും ചേർന്നെപ്പോൾ എന്താ ഒരുരസം! മർമ്മാതി രസായനം മർമ്മാതി രസായനം എന്ന് പറയുന്നത് ഇത് തന്നെ..!’ ഈ ബുദ്ധി എനിക്ക് നേരെത്തെ തോന്നാത്തതിൽ വളരെ കുണ്ഢിതം തോന്നി..

ചോണനോ കട്ടുറുമ്പോ ആയാലും വേണ്ടില്ല ഇവ കാട്ടുറുമ്പാകാഞ്ഞത് നന്നായി.. കാരണം ‘പശ്ചിമഘട്ടത്തിന്‍റെ’ കാലമാണല്ലോ ഇത്...!!

ഒരു മകന്‍റെ തിരിച്ചു വരവ്!

മഴ പെയ്യുന്ന ഒരു രാത്രിയിൽ അമ്മയേയും, പെങ്ങളേയും, വികലാംഗനായ തന്‍റെ അനുജനേയും തനിച്ചാക്കി അയാൾ വീടുവിട്ടിറങ്ങി. എങ്ങു പോകണമെന്ന ലക്ഷ്യം ഇല്ലായിരുന്നെങ്കിലും ഒരുറച്ച തീരുമാനം മനസ്സിലുണ്ട്...തന്‍റെ കുടുംബ്ബത്തെ ദാരിദ്രത്തിന്‍റെ നെല്ലിപടിയിൽ നിന്നും കരകയറ്റണം...

വീടിറങ്ങുമ്പോൾ മധ്യവയസ്കയായ അമ്മയേയും പെങ്ങളേയും അനുജനേയും അവസാനമായൊരു നോക്കു കണ്ടു. അവന്‍റെ വിശന്നൊട്ടിയ വയർ അയാളെ നന്നെ വേദനിപ്പിച്ചു. പൊടിഞ്ഞു വന്ന കണ്ണീർ പൊത്തിപിടിച്ച് ഇടറുന്ന കാലടികളോടെ പടിയിറങ്ങി. ഇനി എന്ന് തിരിച്ചെത്തുമെന്നറിയില്ല.. പെങ്ങളെ കെട്ടിച്ചയക്കണം, വീട് നന്നാക്കണം, അനിയനെ വീണ്ടും സ്കൂളിലയക്കണം..അങ്ങനെ വീട്ടിൽ എന്നും ഐശ്വര്യം കളിയാടണം... ഇതിനെല്ലാം ആവിശ്യമാണ് പണം...അത് നേടണം...ഇപ്പോൾ ബാധ്യത മുഴുവൻ തന്നിലാണ്..

സമയം പാതിരാ കഴിഞ്ഞു കാണണം.. വിജനമായ റോഡിൽ നിലാവിന്‍റെ നേർത്ത രശ്മികൾ വഴികാണിച്ചു. റോഡിനിരു വശങ്ങളിലേയും വൃക്ഷ ശിഖിരങ്ങൾ ആടിയുലഞ്ഞപ്പോൾ രക്ത ദാഹികളായ ഭീഗര രൂപികളെപോലെ തോന്നിച്ചു. ദഃഖത്താൽ നീറിമറിഞ്ഞ മനസ്സിനും ശരീരത്തിനും മന്ദമാരുതൻ തെല്ലാശ്വാസമേകി. അന്തരീക്ഷത്തിൽ ചിവീടുകളുടെ ശബ്ദം ഉയർന്ന് കേൾക്കാമായിരുന്നു. 

വീട്ടിൽനിന്നും ഏറെയകന്ന് പ്രധാനറോഡിലേക്ക് കാലെടുത്ത് വെച്ചപ്പോൾ എങ്ങോട്ടു പോകണമെന്ന് ശങ്കിച്ചുനിന്നു. ദൂരെ ഒരു പ്രകാശനാളം കണ്ട് ഏതെങ്കിലും വാഹനത്തിന്‍റെതാകുമെന്ന് കരുതി ആവേശത്താൽ അങ്ങോട്ടേക്ക് ധൃതിവെച്ചു. ഏറെ നടത്തത്തിനു ശേഷം അതിനടുത്തെത്താനായപ്പോഴാണ് തനിക്ക് അമളിപറ്റിയെന്നയാളറിയുന്നത്. ഉഗ്രജോലയോടെ കത്തികൊണ്ടിരിക്കുന്ന തെരുവ് വിളക്കായിരുന്നത്. അവിടുന്നങ്ങോട്ട് കണ്ണെത്താ ദൂരത്തോളം പ്രകാശഗോളങ്ങൾ നിരന്നുനിൽക്കുന്നതും കാണാം. 

പിന്തിരിഞ്ഞില്ല. മുന്നോട്ട് തന്നെ നീങ്ങി. അവിചാരിതമായി ഒരു വാഹനത്തിന്‍റെ പ്രകാശരശ്മികൾ മുമ്പിൽ പ്രത്യക്ഷപെട്ടു തുടങ്ങി. വലിയ പ്രതീക്ഷയോടെ കാത്തിരുന്നു. 

വാഹനത്തിന്‍റെ ഇരുമ്പലിന് ശക്തി കൂടി. വളരെ അടുത്തെത്തിയിരിക്കുന്നു, ലോറിയാണ്. ജീവിതത്തിന് എന്തെങ്കിലും പിടിവള്ളികിട്ടുമെന്ന വിശ്വസത്താൽ മുമ്പിൽചാടി കൈകാണിച്ചു.

ലോറി വളരെ അനുസരണയോടെ അയാൾക്ക് മുമ്പിൽ നിശ്ചലമായി. വാതിലിനടുത്തിരുന്നയാൾ അത് തുറന്ന് അയാളെ അകത്തേക്ക് ക്ഷണിച്ചു. മരം ലോഡാക്കി പോകുകയാണ്. കൂസലന്യേ അതിലേക്ക് ചാടിക്കയറി ഡോർ വലിച്ചടച്ചു. 

ലോറി അകലത്തേക്ക് കുതിച്ചുപാഞ്ഞു. 

“എന്താ പേര്?” അടുത്തിരുന്നയാൾ ചോദിച്ചു. 

“രഘുനാഥ്”

“എന്താ പാതിരാത്രിക്ക് ഈ വഴി.. എങ്ങോട്ടാ പോകാനുള്ളത്?”

“ഏയ്, ഒന്നൂല...വെറുതെ....., വെറുതെ ഒരു ഒരു ചുറ്റിക്കറക്കം..” രഘുനാഥ് ഒന്ന് പരുങ്ങി. 

“അപ്പോൾ ലക്ഷ്യമൊന്നുമില്ലെ..! ഹ്ം..സത്യം പറയണം.. താനെന്തോ ഒളിക്കുന്നുണ്ട്.. വല്ല അടിപിടിയോ കത്തികുത്തോ അതോ മറ്റു വല്ല...” അയാൾ രഘുനാഥിനെ തറപ്പിച്ചു നോക്കി..

“ഏയ്..അതല്ല.! അത്... അത്...പിന്നെ എനിക്കീ നാട് വല്ലാതെ മടുത്തു പോയിരിക്കുന്നു..! പണമില്ല..പണിയില്ല..ചങ്ങാതിമാരില്ല..! ഹൊ, പട്ടിണി സഹിക്കാൻ വയ്യ..!എന്നെ ദൂരെ എവിടെയെങ്കിലും കൊണ്ടുപോയി തള്ളൂ..വലിയ ഉപകാരമാകും...ദയവായി, ഇനിയും എന്നോട് ചോദ്യങ്ങൾ ചോദിക്കരുത്”

“ഈ പാതിരാത്രിയിലോ?”

“വീട്ടിലുള്ളവർ അറിയേണ്ടെന്ന് കരുതിയാ ഈ അസമയത്ത് പുറപ്പെട്ടത്.. വീട്ടിലാരും സമ്മതികത്തില്ല.. ഭാഗ്യം, അപ്പോയാണ് നിങ്ങളെ കണ്ടത്.. നിങ്ങളുടെ നല്ല മനസ്സെന്നെ കൈ വെടിഞ്ഞില്ല.”

പിന്നീടാരുമൊന്നും മിണ്ടിയില്ല. 

റോഡരികിലുണ്ടായിരുന്ന തെരുവു വിളക്കുകളോരോന്നും ശരവേഗം വളരെ പിന്നിലേക്ക് മാഞ്ഞുകൊണ്ടിരുന്നു.. കാണെ കാണെ അവ അപ്രതക്ഷ്യമായി. 

രഘുനാഥിന്‍റെ മനസ്സിൽ തന്‍റെ വീടിന്‍റെയും കുടുംബ്ബത്തിന്‍റെയും ചിത്രം ചിറകടിച്ചു പറന്ന് വന്നു. ‘ചോർന്നൊലിക്കുന്ന വീടിന് എത്രയോ കാലത്തെ പഴക്കമുണ്ട്. തകർന്ന് വീഴാറായിരിക്കുന്നു. വളരെ ദിവസമായി നല്ല വണ്ണം പുകയാതെ കിടക്കുന്ന അടുപ്പ്. വീടിനുള്ളിൽ ആരും ആശ്രയമില്ലാതെ വിശന്നെരിയുന്ന മൂന്ന് ജീവനുകൾ..!! ഏക ആശ്രയമായിരുന്ന താനിതാ..അവിടെ നിന്നും അവരറിയാതെ, ഒരു യാത്രപോലും ചോദിക്കാതെ ഒളിച്ചോടിപോന്നിരിക്കുന്നു..വിഡ്ഢി!’

പെങ്ങൾ, അനുജൻ, പിന്നെ തന്നെ ഇത്രയും കാലം പോറ്റിവളർത്തിയ സ്നേഹനിധിയായ അമ്മ..! ഓർക്കുന്തോറും മനസ്സിൽ ദുഃഖമേറിവരികയാണ്.. ഒരു നിമിഷത്തേക്കെങ്കിലും അവരെ മറക്കാൻ ശ്രമിച്ചെങ്കിലും അവ കൂടുതൽ പ്രയാസമാണനുഭവപ്പെടുത്തിയത്. നാളെ രാവിലെ തന്നെയവിടെ കാണാതാകുമ്പോൾ അവർ എത്രമാത്രം ദുഃഖിക്കും! അവർ എന്നെ വെറുക്കുമോ? അവരുടെ ജീവിതം ഒന്നുമല്ലാതായി തീരുമോ? ദൈവമെ, എന്നോട് പൊറുക്കണേ! ഞങ്ങളെ പട്ടിണിയുടെ വറുതിയിൽ നിന്ന് കരകയറ്റണേ.. നല്ലതിനാവട്ടെ ഈ യാത്ര..”

അയാൾ ദീർഘമായൊരു നെടുവീർപ്പിട്ടു. 

പിന്നെയെപ്പൊയോ രാത്രിയിടെ ഏതോയാമത്തിൽ നീണ്ടമയക്കത്തിലേക്കയാൾ വഴുതിവീണു. ഇരുവശങ്ങളിലും ഇരുപ്പുറപ്പിച്ച ഡ്രൈവറും ക്ലീനറും അപ്പോഴും ഉണർന്നിരിക്കുകയായിരുന്നു...!!!

(തുടരും)

ജീവിതയാത്ര തുടരുന്നു...

ജീവിതത്തിൽ ഒരിക്കൽ മാത്രം തളിർത്ത് പുഷ്പ്പിക്കുന്ന സുന്ദര സുരഭില മോഹന കുസുമമത്രെ ബാല്യം! ചിലപ്പോൾ അത് അതിന്‍റെ നാമ്പിലെ വേരറ്റു പോകുന്നു.. ചിലത് വളർന്ന് പടർന്ന് ജീവിതത്തിന്‍റെ സായം സന്ധ്യയിൽ 

പോലും മധുര മനോഹര ഓർമ്മയായി വിരാജിക്കും...!

എന്‍റെ ബാല്യം എന്തായിരുന്നു എന്ന് ഇന്നാലോചിക്കുമ്പോൾ അൽഭുതകരമായ ഒരു സമസ്യയായി തോന്നുന്നു! അനന്ത കോടി ജനതതികൾ തങ്ങളുടെ വ്യവഹാരങ്ങളിൽ പുതുപുലരിയും കണ്ട് ദിനേനെ ജീവിത ചക്രം തള്ളിനീക്കുമ്പോൾ, ലോകത്തിന്‍റെ അപ്രസ്ക്തമായൊരു കോണിൽ ഒരു പ്രതേക സമയത്ത് ഞാൻ പിറന്നുവീണു എന്നത് പുതുമ അർഹിക്കാത്ത ഒരു സാധാരണ കാര്യമായേക്കാം, എങ്കിലും ഈ വസ്തുനിഷ്ഠലോകം അതിന്‍റെ സ്വഭാവ സവിശേഷതകൾ കൊണ്ട് എന്നെ തുടക്കത്തിലേ വല്ലാതെ അൽഭുതപെടുത്തിയിട്ടുണ്ട്..!

കത്തിയോ മറ്റു വല്ല മാരകായുധങ്ങളോ കണ്ടായിരുന്നില്ല എന്‍റെ ജനനം, ഉമ്മയുടെ വയർ സ്വയം തന്നെ കീറിമുറിച്ച് ഞാൻ പുറത്തേക്ക് ചാടുകയായിരുന്നു..!! ലോകത്തെ കാണാനുള്ള അടങ്ങാത്ത വാഞ്ജ! പക്ഷെ വിചാരിച്ചതു പോലെ ശുഭകരമായിരുന്നില്ല ഒരു തുടക്കവും...

വിശക്കുന്ന വയർ, കാലിയായ പാത്രങ്ങൾ, ഗാന്ധിയില്ലാത്ത കീശകൾ...! തമ്പ്രാക്കന്മാരും ഒരു പിടി പ്രമാണിമാരും ഒഴികെ, ഒരു പ്രദേശത്തെ ജനത മുഴുക്കെ പട്ടിണിയിലായ അസുഖകരമായ കാലം. സമയത്തിന്‍റെ അനിഷേധ്യമായ അടയാളത്തെ അന്വർത്ഥമാക്കികൊണ്ട് ഞാൻ ജനിക്കേണ്ടത്‌ അനിവാര്യതയായിരുന്നു, അതും ഈ സവിശേഷ നിമിഷത്തിൽ!! വിഭവദുർലഭതയുടെയും മാരകരോഗ പേമാരികളുടെയും കാലത്ത് അനാവിശ്യ വ്യാധിയോ വെപ്രാളമോ ആരിലും വിത്തിട്ടു വളർത്താതെ ഭൂമുഖം വളരെ ലാഘവത്തോടെയും പരിചിത ഭാവത്തിലും എന്നെ സീകരിച്ചു എന്നിടത് തുടങ്ങുന്നു ഈ ജീവിതം...!

കാലം കാത്തുവെച്ച കൈപ്പേറിയ അനുഭക്കടൽ അതിശീഘ്രം നീന്തിക്കടക്കാനുള്ള വ്യർതമായ ശ്രമം തുടക്കത്തിലേ മനസ്സിൽ അങ്കുരിച്ചു.. കൂട്ടുകാരെ പോലെ, സ്വന്തം മനോരാജ്യത്തിലെ രാജകുമാരനായി അറ്റമില്ലാത്ത ആഗ്രഹങ്ങളും പേറികൊണ്ടുള്ള കുതിചോട്ടത്തിനിടക്ക് കായൽ ചുഴിയിൽ ഒന്ന് നട്ടം തിരിഞ്ഞപ്പോൾ ഒരു കാര്യം വ്യക്തമായി.. പ്രപഞ്ചമാകുന്ന ഈ ചതുരംഗ കളത്തിൽ കളിയുടെ ബാലപാഠം പോലും അറിയാത്തവനാണ് ഞാനെന്ന്...ഈ കൈകളിൽ ബലഹീനതയുടെ മുദ്ര പതിഞ്ഞിട്ടുണ്ടെന്നും .!

കാഴ്ച്ച മങ്ങി തുടങ്ങി..! യാത്രാക്ഷീണം! മുന്നോട്ടുള്ള പ്രയാണം ചുമച്ചും കുരച്ചും വലിച്ചുകൊണ്ട് പോവുകയാണ്...

ജീവിതം ജീവിച്ചു തന്നെ തീർക്കണമെല്ലൊ!!അതിനാൽ ഈ യാത്ര തുടരുന്നു...മംഗളം ഭവ!